Çocukluğumdan Kalan

Bitmez tükenmez kalemimle yazıyorum yine sayfalara.
Yine o hiç bitmeyen söcüklerimi.

Birşey kıpranıyor içimde nedensiz.
Sessizlikler çırpınıyor boşluklarımda.
Rüyalara dalmış gibiyim uzaklarda.

İki çift renkte göz sarmalamış avuçlarımı.
Ben bilmeden.
İki çift renk göz nefesi öğretmiş bana
Ve ben duymadan

Ve o iki çift göz acı kelimesini tattırmış dudaklarıma.
Kuraklığında büyütmüş beni ve sonra.

Çocukluğuma alıpta götürmüşde beni.
Bir daha geri gelememişim oralardan uzaklara.
Ve ben aslında hep çocuk kalmak istemişim onun yanında.
Her gülümseyişlerinde.
Biraz daha çocuk olmak istemişim.

Sayfalarca sürmüş cümlelerim.
Onu anlatmış çocukluğum.
Onu bilmiş birkere.