Çocukluğumu Özledim

Bilmiyorum artık hangi yöne yol alıyor günlerim.
Durdurabilmek isterdim zamanın akışını...
Oysa eskiden seneleri kovalarcasına
büyümeye sabırsız beklerdim yarını.

Çocukluğumu geri alabilseydim şimdi,
masum arkadaşlıklarımı alabilseydim geri...
Tam o günlere dönseydim - hani sabahları
kahvaltımız elimizde çıkardık dışarı.

Hani alanlarda, bahçelerde koşup oyun kurardık,
yolup yolup yaşlı ellerin diktiği çiçekleri
başımıza renkli çiçek tacı yapardık,
dans ederdik - ezip ayağmızın altındaki laleleri.

Sonra geç saatlerde toplanırdık hani
yemek bizi hep masada beklerdi...
Annemizin doşediği yatağa yatardık sonra -
kuzu gibi uyurduk tanımadan ne pişmanlığı, ne derdi.

Ah... dönebilseydim keşke o çocukluk günlerime
her anı iki elle tutup geçmesine izin vermezdim.
Hiç acele etmeden, ihtiyaç duymadan
çocukçasına yaşayıp hiç büyümek istemezdim.

Günlerim artık belirlenmezcesine hızlı geçmekte.
Ne maceraya, ne oyunlara vakit bulamıyorum.
Durdurabilsemde şu an zamanı - boşuna!
Malesef saatleri geri çeviremiyorum...