Çocukluğumun Kavun Mevsimleri -4-(Evlenme Teklifi)

bak işte
yine başlıyor kavun mevsimleri...

biz seninle,
bir avuç süt boca ederdik geceye...
sabahları erkenden kalkar
yırtıp atardık yüzümüzdeki güneşle,
göğün sırtına geçirilmiş karanlığı...

bazı sabahlar
ellerimizle beslerdik sarıkızla buzağıyı
o kadar iştahlı yerlerdi ki
canımız çekerdi...
hatta bir keresinde
birkaç kavun yürütüp tarladan,
-sarıkız doymamıştır diye-
kabuklarını soymuş,
içlerini koca bir tepsiye boşaltmıştık
tepsidekileri yemeye çalışırken yakalanmıştık hani
yüyürken şalvarının paçaları tutuşan nineme
yediğimiz azar'a mı yanmalıydık
bir çuval inciri berbat ettiğimize mi?

tabi ya,
o huysuz ihtiyar!
o'nsuz olur mu hiç?
bir ramazan akşamı herkes evine çekilip,
ezanı beklerken
sen köyün imamını lafa tutmuş,
ben minareye çıkıp bir türkü tutturmuştum
şöyle en içlisinden...
imam iyice delirmişti!
bizim yaptığımız eşeklikti tamam da
ihtiyarın türküyle oruç açmasına ne demeli?

biz seninle,
köyün iki afacan kedisi,
ya da en mahrem sandıkların fındık faresi...
hatırlar mısın?
ninemin ahşap bir sandığı vardı hani
içinde türlü türlü entariler, şalvarlar, başörtüler...
bir keresinde,
sandığın içinden en renkli entariyi aşırıp,
fiyakalı bir şeytan uçurtması yapmıştık
fakat rüzgar yönünü şaşırıp,
ip ellerimizi acıtınca uçurtmayı bırakmış,
muhtarın çatısına taktırmıştık!
dedem kahveden eve dönünce
?senin entarinin muhtarın damında ne işi var?? diye,
haykırmıştı nineme
öfkesi geçer sanmıştık,
geçmedi
işin aslını anlatmak için ne çok uğraşmıştık...

biz seninle,
yağmurla yıkardık yüzümüzü...
başımızın üzerindeki bulutlara isim takardık,
uzanıp papatyaların arasına sırtüstü...
ve gerçekleşeceğine tüm kalbimizle inanarak,
salardık gökyüzüne en mesut düş'ümüzü...
ne dersin,
dönsek mi çocukluğumuzun kavun mevsimlerine
uçsuz bucaksız bir ovada yapsak düğünümüzü,
kavun kokulu bir merasimle...