Çocukluk

ÇOCUKLUK

Üzülürdük elimizden alınsa oyuncağımız
Ağlardık uğruna delice
Bağırırdık pazarda naneli şeker için
Elimize alınca rahatlardık nefesimizle..


Mahalleye dalardık, onca poşet bizimkilerin elinde
Bir parça maydanozu fırlatırdık
Koşardık ?annem aldı,bak? demeye
Masum masum bakan olurdu hep gözlerime


Balkondan bakardım, dışarıya çıksam diye
Seksek oynamak isterdim yine
Taşı her attığımda çizgiye gelmese keşke
Hep sürse oyun, birinci olmasa kimse


Dokuz taş oynamak için akşamı beklemeli
Birikmeli sokağa bizim kafile
Yıkılan onca taş toplanmalı
Sapasağlam dizilmeli üst üste


Çocukluğumda öğrendim onca şeyi bir kerede
Elimden alınanın ardından ağlamayı bile
İsteyince ısrar etmeli insan delice
Elde edince sevinmeli aldığı her nefesle


Çocukluktan kalma bu alışkanlıklar bende
Masum bakan olunca içi acımalı yüreğimin de
Çizgiler hep belli olmalı, kimse geçememeli, taş bile
Oynadığın oyun da olsa, gerçek de


Çocukluğumda benimsendi çoğu duygu bende
Yıkılan onca taşı, sağlam bir şekilde inşa etmek bile
Kaçarken vurulan oldu tabi ki de
Yıkılan her şey düzelebilir, taş kesilmiş yürek bile...