Çocukluktan Geriye Yalnızca İsmim Kaldı

Çocuktum
Bir zamanlar
Hayatın yükü omuzlarımda ağırlık vermemişti
Kara kara düşünmek nedir bilmezdim
Sorumluluk, ismini dahi duymadığım kelimeydi...

Şendim
Karnım doyduktan sonra gerisi oyundu
Hayat oyuncaktı
Sokaklar araçtı
Mahallem yeni oyunların bulunmaz sahnesiydi
Arkadaşlarım olmazsa olmazımdı...

Düşe kalka büyüdüm
Büyürken geçen zamanı fark etmedim
Takvim yaprakları katlanıp uçak olur
Ve zaman, evin bir köşesinden diğerine uçup dururdu
İşte benim için geçen günler bundan ibaretti...

Gözümde büyükler büyüktü
Her anlamda
Güçlüydü
Sarsılmazdı
Ağlamazdı
Çocuksu zaaflar yok bilirdim.
Ne zaman büyüdüm, o zaman anladım
Gözümde büyütmüşüm...

Kavgalarımız da küçüktü
Küçük sebeplerdendi
Oyun bozanlıktan
Ya da kızgınlıktan
Belki de düşüp dizlerimi kanatmaktan...

Hatalarım
Yaramazlıklarım
Küçük bir uyarı ile
Ya da hafif kulak çekilmesi ile
Görmezden gelinir af edilirdi
Çünkü yaptıklarım, tıpkı bedenim gibi
Tıpkı aklım gibi
Küçük ve naifti...

Büyüdükçe hatalarda büyüdü
Kusurlar göze battı
Hayatta hasar bırakan
Unutulmayan
Ve af olmayan
Kinler
Husumetler
Bir bir etiketler halinde önümüze kondu...

Ağlamak
Gülmek
Tüm duyguları iliklere kadar yaşamak
Çocuklar içindi
Özgürce...

Çocuktum
Bir zamanlar
Büyüdüğüm sokaklarda kaybettim
Koşuşturduğum mahallenin belleğinde gizlendim
Geriye çocukluktan yalnızca ismimi getirdim...

Küçüktüm
Tertemiz ömür sayfasını
Öğrendikçe kirlettim
Geçen onca zamanı
Koşarak çevirdiğim çemberin hızında tükettim
Geriye, o günlerden yalnızca ismimi getirdim...

20-04-2012