Çocuktum

çocuktum
sadece kaybolan oyuncaklarım için akardı gözyaşım
yaprak misaliydi düşlerim
çam kokulu rüzgarlarda
acıtmazdı yaralarım

çocuktum
yaşlı bir kolonya çiçeği uyandırırdı beni her sabah
buram buram hayat kokardı
mavi ve yeşil bin bir tonuyla katılırdı heyecanlarıma
renkliydi dünya

korkardım karanlıktan
yağmurdan korktuğum kadar
biri uykularımı bölerdi
biri oyunlarımı

çocuktum işte...
gamsız gülüşlerimde kaybolurdu yaşamak telaşı
henüz başımı yarmamıştı dostun taşı
çocuktum


buğulu camlar ardında bir yüz değildi geleceğim
bilmezdim dönüşsüz bir yolculukta olduğumu
muhabbet kuşumun öldüğü güne kadar
çocuktum...