Çok Geç Kalma

yaşımdan düşeni toplayamıyorum g/özüme
bundandır sabır etmişliğim
aslımdan, acımdan azat edilişlerim
rengârenk mutlulukta mumlarım var benim, yaktım durdum
yatsısını beklemeden
yalanımı ele vermeden yeni bir tane koydum...

el demedim ki içimdekine, gitse de
girmiştir vakti halinde
girip dağıtmıştır işte
girerken de, giderken de hoş gördüm
istemeden misafirperver oldum
aşkı pervane bildim bileli
misafirim perva koydu soframa
erv/ahımı tuttum
boğazıma düğümlendikçe nefesim
nefsimi tuttum...

yazarak sustum ben
ne yazacaksam önce sildim, sonra karalasam da
yine boş bir kâğıt buldum
yazamadım senin asıl figürünü
figüranlığımdan öte yaşayamadım çünkü...

acılarımı altıncı hissim saydım ben
ne kadar ağırsa gecem
seni o kadar çaresiz düşledim
zamanını biliyordum da üzülüşünün
adresini kestiremiyordum.

gelemedim...

hissettiğimle kaldım elbet
sen çok kalma olur mu?
çok geç kalma...

benim de yok yerim biliyorum
yatacak yerim yok
acımdan başka yokum ben
varsan, kaldıysan
var bir sabah yanıma
uyanacak yerim olsun...

yaşadıysan ayrılığı gidemezsin
bilirsin yaşadıysan
böyle kolayca, rahatça yaşatılmayacağını.
yaşamadıysan, yaşa da gel derim
bende bilemezsin
oturtamadım "gitmek" denen şeyi kelime kitabıma
kal da gel...

gidildim gidileli
kalmışlığım vardır
alınamadım zamanla, alışmıştım
kalmışlığını al da gel
gidememeyi ben öğretirsem, gidersin sende
kal, öyle gel...

sen yine de, çok kalma olur mu?
çok geç kalma...