Çok Kez Gittim Ben

Çok kez gittim ben bu şehirden,
Geri dönmemecesine...
Kalp sürgünü mü diyorlardı adına?
Aklımdı geride bıraktığım.
Deliye dönmüştü kalbim her seferinde.
Deli olan pervane olur ateşin etrafında.
Kolu kanadı yanar.
O kadar çok Yaktım ki ben kendimi...

Çok kez gittim ben kendimden.
Ağlaya ağlaya tüketirken kendimi,
Sadece tenim değildi eriyen,
Kalbimi de erittim git gide.
Gözyaşımın serinletmesini beklerken,
Alevler içinde yaktı beni.
O kadar çok yandım ki...

Çok kez gittim ben yar senden.
Canımı yakan ne varsa silip atmak istedim.
Kanım her beynime sıçradığında,
Hep canımı en çok yakanlar gelir oldu aklıma.
O zaman diyorum ki:
Bunlar bir hiç uğruna!
O kadar çok vazgeçtim ki...

Çok kez gittim ben aşk senden.
Dudaklarımdan adın düşse,
Yüreğim hece hece okudu seni.
Olmasan bile kazıdım beynime o kocaman boşluğunu ki
Hiç unutmamak vardı sessizliğini...
Varlığın eser gürler, yok dendiğinde.
Rüzgârına kapıldığım zaman,
İçimdeki ateş yakar beni,
Soğuğu en keskin gecelerde bile.
Yandığım yerde hala anıyorken seni,
Vazgeçmek miydi uzak durmak mı?
Tarifsizlik bu olsa gerek...
Canımı acıttığını bile bile AŞK; o kadar çok özlüyorum ki seni...