Çok Yandım

Ben,
hayatta çok az utandım usta
Yani,
aşktan utandığım kadardı.
Hep,
çocukluğumdan kalmaydı yüzkızarmalarım.
Tenim,
bu yüzden ele verirdi masum yanlarımı...

/

Bir tek,
annem ağladığında utanırdım hayattan.
Çaresizliğim,
gözlerine bakınca boyumu aşardı
ve ben
annemi görünce öğrendim usta..
hiçbir şeyin,
gözyaşıyla yıkanan bir yüzden daha temiz olmadığını...

/

İnsanın yüreği yanınca,
güneş bile farklı doğarmış be usta
yağınca şehre yağmur
çinko seslerinin bastırdığı hüzünlerim vardı
ve belkide
bu yüzdendi yüreğimin bir yanının
hep
şiir tonuna aşinalığı...

/

Çamur olmasın diye
poşet taktığım yeni ayakkabılarım.
Hafif yırtık olsa,
yama yapılırdı pantolonlarım.
Ben hiç,
tost ekmeği almadım marketten usta
çünkü sabaha en çok,
bayat ekmekten yapılan tostla başlardım...

/

Yokuşlu yollardan,
düşe kalka yürümeyi sevdim usta.
Zavallı mutluluklarımı,
rezil rüsva sevinçlerimle harmanlardım
Öyle çok yandıki içim,
kor ateşler içindeyken bile konuşmazdım.
Sustukça ağlardım, ağladıkça susardım.
çok yandım be usta, çok yandım.

/

Ben,
hayatta çok az utandım usta
Yani,
aşktan utandığım kadardım.