Çölümün Susuz Kadını

Baharım takıldı saçlarına
Gözlerim ruhuna...

Ey!
Bölüşülmüş ömrüm suratı

Ayna diye taranan günlerin hüznünde
Terli yanaklarımın ıslaklığı...

Kokun göğsümde sancılı düş!

Renklerimin tuvalinden akan saç telleri
İnceliğinde kır çiçeğim
Doğan her güneşin aydınlığında
İçimin derinliklerinde haykıran bir sessin

Hücrelerimin kulak zarında
Ağlayan dünyamın karanlık yüzü
Aydınlığında yeşeren ruhumun
Ayak sesleri

Kulaklarımda dönen dünyanın uğultusu
Gibi ayak seslerin
Beynimin zarında zonklayan
Çekiç sesleri tokmağında
Zamanın aşkların
Unutulan kokusu...

Yüreğimde kırık kalemin keskin ucu...

Ey sevgili!

Gece miydi ağlayan sana
Ben miydin sana yağmur bulutu...

Islak olan sokakların yüzümüydü
Mazgallara akan
Yanaklarım mıydı?
Sana ağıt yakan...

Yanan odun muydu közde
Külleşen ben miydim?
Kafesimde ağlaşan...

Tenim yıpranmaya varan halsizliğin
Yitik sayfası şimdi
İçimde suskun dokunuşların
Ağlamaklı sesi...

(yeni doğan güneşe gelsin...)