Çözümsüzlüğün Aynadaki Aksi

Öğüt alabilen yüreğim!
Cüretimi bağışla sözlerimle
Kendi kabuğuna nasıl çekilir insan?
Huzurunda sesimin tatlılığı şahit
Mahremine dokunup
Duygularla boşaldım bu seher yeli
Hepimiz, 'Nefsim, nefsim' 'deriz.
Biz kimiz, neye gücümüz yeter?

' Öz ağlamayınca göz ağlamaz 'derler ya..

Bizde ölümüne bir arzu;
Rüzgârıyla bahçelerinden esen latif bir yel gibidir
O çizgiden çıkan
Kendini suçlayıp kendinle savaşmaz mı?
Galibi olmaya çalışırken
Yine kendinden bir sen vermek
Nefsi tehlikeye düşürmek

Elbet yasaklama tatlı şeye olur
Ve görüyorsun haddimi aşmışım
Gece gündüz kursağımda bir lokma aldanış
Hislerim itham olurken yakınlaş
Cevap verme
Kaydına bağlanıp kalayım
Üstelik gönül ehli nefesim
Ruhumun göçünde emrine amade
Yerim, düşüncemin içinde mahrum
Bir nefes bile aman bulamadan
Can orada karar edemez.

Özlemişim çoktandır kendim ile sohbeti
Düşüncem, tasavvurun maskarası
Anlamayana göre bu bir kuru davadır!
Ümit ipliğini koparmış bir kere


Ağzım ve kalbim üzerinde kilit var!
Niyazı soğuk dertsiz gönlüm
Temiz, saf ve hüzünlü niyazım
Ne dersin?
Seni sana haykırsam
Korkarım anlayışın ifratına karışır alt-üst olur..


-ŞİİRİMİ GÜNÜN İNCİLERİNE LAYIK GÖREN DEĞERLİ SEÇKİ KURULUNA SONSUZ TEŞEKKÜRLER-