Cümle Kapısı

Hak baki olup
ateş düşmüşse
can evine
her şey döner
her şey yürür seninle

varır gideceği menzile

davetsiz değil
Tanrı misafirisin

hele bir çık yola
ne çarığın ayağına ağır gelir
ne de ayağın çarığına
bunca yıl seninle değil miydi?

dağ da yürür
ova da

gökyüzü yürür
bulutlar yürür
yıldızlarda

yoldaşın olur kaldır başını bak hele
kıblen odur

sen zanneder misin ki!
yol yürümez
suyun altında
suda yürür yolun üstünde

ikisi birbirine muhtaçsa

sen gibi
su da bulur gideceği yeri

toprak yürür
zikir eden ağaçlarda
ne toprak vazgeçer
ağaçtan
ne de ağaç topraktan

yürür yüreğim yürür
sen yinede aldanma
nefs-in her kelamına

peşin sıra gelen
gölgen bile
yorulmazken gideceği yere
toprak olsa da

önünden geçtiğin
kapılar yürür
dilsiz
anahtar peşi sıra yürür

önünde durduğun
ne kapı anahtarsız edebilir
ne de anahtar kapısız
nerede görülmüştür
bir anahtarın
her kilidi açtığı

kilit paslı ise
anahtar neylesin
onunda vardır bir hikmeti

içilecek bir yudum suyun
yiyebilecek bir lokma ekmeğin hangi kapıya nasipse

sen yürürsün
yol yürür
kalem yürür
kağıt yürür
"kurşun gibi ağır"
kelam da yürür dilinde

söylemeye gör
yazmaya gör

ulaşacağı yere varır senden önce

nefes dediğin
can dediğin nedir ki!

gün gelir
her şey döner özüne
geldiği yere.
.
.
.
cümle kapısında
dilime perçinlenir onca kelime
ondandır ki!
sükut-u ikrar ederim...