Cümle Kırıkları

şimdi ölecek miyim?
tamda kalemime dökülürken cümle kırıkları.
ki her canlı ölümü tanır,
inanmıyorsan sor gömdüklerine!
bir kayboluş bu,
bir zor iş bu ayrılık,
ayakların soğuk bir hastane morgunda,
kurulan hayallerden bir resim karesi...
pimi çekilmiş şimdi gökyüzünün,
bu matem kokan topraklar benim.
nadasa bıraktığım dudakların geliyor aklıma,
bir intiharın gölgesi var kağıdımda,
ne yani;
şimdi ölecek miyim?
tam da yüreğime dökülürken cümleler...


adım ve soyadımın toplamıydı hüzün,
her harf beni anlatır,
her cümle seni.
gecenin karanlığı vururdu gözlerine,
ben denizden mavi'ler toplardım bize,
şimdi sahte gözyaşları dökme karbon kağıdına,
ölürken bile gülüyorum,
inadına...

gecelerden sakladım da seni,
hecelerden saklayamadım,
ağır bir romandan çıkmış gibiyim şimdi,
sözün bittiği,
gözün ağladığı yerdeyim.
elleri soğuk,
faili meçhul bir ayrılığın içindeyim...


mevsimler soğuk,
güneş hovarda bu aralar.
sözlerim ayazda kaldı,
gözlerim o kızda...
susuşların çınlıyordu kulaklarımda,
yüreğim delikanlı gibi meydan okuyordu hayata.
kayıtlara geçmese de ölümüm,
bir şair yatıyor bu tabutta...