Cüz'üm Kalmadı

Gönül yaylasında son kış da bitti
Karlarım eridi buzum kalmadı.
Kadrini bilmeden fırsatlar gitti
Zamanı saymaya lüzum kalmadı.

Mevsimler beşinci mevsime döndü
Dünümü tarihsiz tarihe gömdü,
Ateşleri yakan ateşim söndü,
Kül olup savruldum, közüm kalmadı.

Kendine zulmetti nefis zalimi,
Artık sormaz oldu eski halimi,
Bilmem ki utancım söze mani mi?
Artık kızaracak yüzüm kalmadı.

Dünya da keyfimce yaşamak gayem,
Bir gölge hayalmiş hayat hikâyem,
Müflisim, tükendi bütün sermayem,
Elimde tutacak kozum kalmadı.

Kıl-ü kale döndü dilde belâgat,
Kör kötürüm oldu cümle ibâdât,
Fenayım fenadan ettim feragat,
Her şey O'na döndü, özüm kalmadı.

Küplerle içirdi acı ilaçtan,
Gönül devran edip döndü miraçtan,
Bir seher rüzgârı esti yamaçtan,
İzlerimi sildi tozum kalmadı.

Ben ben değil artık bir başka benim,
Çepeçevre sardı varlık nedenim,
Aklımı mat, etti fikir düzen'im,
Dünyada Ukba da gözüm kalmadı.

Sevmemiş bu gönül belki sevilmiş,
Bazen kıyam durmuş, bazen eğilmiş,
Secde'nin taklidi hüner değilmiş,
Şahadetten başka çözüm kalmadı,

En büyük ibadet meğer tevhitmiş,
Salihler Allah'a ihlâsla gitmiş,
Noktaya erenin her derdi bitmiş,
Ah ile inleten sözüm kalmadı.

Sevgili bahtımı sardı saralı,
Katreden deryaya vardık varalı,
Tükendi yok oldu, bitti yaralı,
Kül'e karışmışım, cüz'üm kalmadı.

7.08.1999