Dağdaki O Vadide

Hasrete domur tutmuş yere eğilen şu dal
Yansırken suda aksi kendini seyre durmuş
Yanında bir dağ gülü kanatları al mı al
Çok güzel ama mahzun yalnızlık onu vurmuş


Dağdaki o vadide bir bülbül peyda olmuş
Şakıyarak aşk ile dört dönmüş etrafında
Çok sevinen dağ gülü bu aşkla huzur bulmuş
Onun yeri de artık mutluluğun safında


Çatlamış bir kayanın çatlağında kök tutmuş
Mor menekşe uzaktan kokusunu yel ile
Yollarken yamaçlara, kışı çoktan unutmuş
"Ben güzelim," diyerek yarışır al gül ile


Lakin sert rüzgârlarla yuvasından savrulup
Hem anadan hem yardan; ayrılmakmış kaderi
Beklerken hep vuslatı hasret ile kavrulup
Sararıp da solarken bitmez asla kederi


/Çiçek deyip geçmeyin onlar da birer canlı
Ve toprağın bağrından binbir ümitle doğar
Kimi zaman mahzundur kimi an heyecanlı
Yaşarlar acı tatlı onların da ruhu var/