Daha Ne Kadar Acıyabilir
Derin bir iç çekişle başladı çöküşüm
Şu sokağı dönsem biter mi yol
Ne kadar daha yürümeliyim
Gözlerimi açmaktan korkuyorum
Rüzgar bana yine düşman
Yüzüme yüzüme çarpıyor acımadan
Umut kapılarım kapalı
Sonuç yine hüsran
Yılmadım ama yıkıldım
Susmadım ama susuz kaldım
Kurudu boğazım
Anlatamıyorum
Gözlerime bakan yok
Benim bir sığınağım yok
Yine doğaya kaldım
Ah yaprağına sıkı sıkı sarılan çam ağacı
Bırakmayan vazgeçmeyen sen
Hangi ağaçta yeşersem
Savrulmaktan kurtulamayan ben
Bir köşene ilişsem
Beni de bırakma desem
Korkmuyorum dikenlerinden
Daha ne kadar acıyabilir
Daha ne kadar kanayabilir
Ne olur tut yüreğimden
Allah'tan başka hangi kapıya gidersen git vefasızlıkla karşılanacaksın. Bu bir gerçek bunu anladım.
İnsan sahipsizce dolaşırken ( kalp olarak ) nerede soluğu olsa da ''doğa'' ona iyi geliyor... Yaprağına sarılan çam ağacının dallarındaki kırıntılar sık ve çoktur, buda mutluluğun sadece ''birlikte güzel olacağından'' bahseder hep... Daimli mutluluklar olsun,herkesin ağız dolusu güleceği bir dünya olması ümidiyle... Güzeldi sayın Toprak...
Saygılarımla...