Dahası Hiç Kimseydim

/ ben,ürkek bir serçenin kanadında masum bir çocuktum oysa /

geç kalmış bakışlara değerken tebessümüm
özürlenir kanadın yağmursuz bulutlara

ikliminde gözlerim hazanına düşerken
düş/erken midir şüphesinde sevdanın ?
nur topu gibi bir hasrete sancılanır gönül
oysa istibdat voltasında aşk
oysa kurtarılmamış bölgelerde parkasız, üryan dolaşır
ıssız adımlarım
ezansız kınalanırken hüzün avuç içlerime
kaçak göçek fısıldanır kulağıma üç kere adım

evvel zaman içlerinde yağmalanan gözlerimi süzerdim
hep ritmi bozuk gecelere
bakışlarımın yavuklusu olurdu yalnızca hasret
ve ihanet kokan gölgelerinde oynaşırdı çoğu kez
beklemek
yine de kanıma dokunurdu denizlere meyilin

oysa ben,
siyah martıların uçuştuğu,
karanlık sulara dokunurdum mütemadiyen
avuçlarıma dolardı,
katlinde kan damlaları
masal yorgunu,
küheylan yelesine gizlenirdi nefesim
rüzgar kirletirdi saçlarını
bir kızıl bulut gelir öfkesinden üşürdüm
ve sevdanın katline yine tetik düşürdüm

korkuların firarıma kursun bütün saatleri
dokunamam tetik parmağıma sen acırsın
ağlamadan öl !
şafağa öfkeli
ve yağmur ışıtsın kirpik uçlarını

/ yalnızlık kokuyor toprak
kuşatılmış korkulardan ürperiyor bütün ihtimaller /

kirli parmağınla işaret ettiğin
ana rahmine düşürmediğin bir sadakat mıydı aşk ?
sancısız düşüklere sırnaşan tebessümün
ve zehir soğurtan göğüslerinden utanır gönül

/ ama sen söylemeseydin
kimse bilmezdi vurulduğumuzu /

dur ölme diyebilir misin ?
engelleyebilir misin göğsüne düşen başımı ?
bir kurşun gibi dikleşen şu mezar taşımı
okşayabilir misin gözlerinle?

mavi örtüsünden sıyrılan yıldızlar geceyi kusarken ellerime
ve susarken ay ışığı
şehvetli bir kentin kaldırımlarına gömülen
yenik ve yorgun bir savaşçıdır sevda

/ dahası sen kimseydin,
ben ise hiç kimseydim... /