Dahlia

Bir düşü camdan güneşe tutturunca sırtım
Gittiğim kelimeler aynı şeyi söylediler odama

Türlü renkte çiçek açarken su besteleri
Üşüyen aklım gül yapraklarında sevda kokladı Dahlia



Yalnızlığı kabuğuna çeken
Kaç mevsim geçti yüreğimin içinden.
insek ya aralık pencerelerden kentin ağaçlar fısıldadığı bahçeye..
Ay terli camları dudak buzuyla silerken
En son orda kalmıştı ellerim
En son orda...
Sıyrılırken etekler sesimin ilmiğinden
Parmakları saç tellerimde çocuklar
Ve ayağımın pasını bir gözün bebeğiyle
yıkayan güneş..
Düşerken sokaklara kilitli taşlar ve
saatli kurallar
Hani herkes kaskını taktığında
Anahtar deliğinden adasına dönenler
Onca duvara rağmen
O kadar iyiydi bahar..
Dilimden düş damlayan merdivenler
Şimdi hangi yalnızlık ikizlese beni
Şiirlerimin yüzü ve sesi Dahlia..



insek ya aralık pencerelerin derin uykularıyla
mutluluk yağan deniz kuşlarına..
Durdurun!
Göktaşı büyüklüğünde geceleri
Sus kıyılar ve ırmaklar
Var...