Damla

Tut ki, bir sabah uyanıp, pencereden baktığında,
Orada savrulan, yalnız yaprakları göreceksin.

Tut ki, kendine koyduğun demli çayın,
Şekersiz olduğunu fark edeceksin.

Tut ki, içindeki çocuğun yorulup oturduğunu,
Düşe kalka büyüdüğünü sanacaksın.

Tut ki, bir gün, başka bir günün aynısı olacaksın.

Ve sonunda, yağmur olup, nehre karışacaksın..