Damlalar

Doğarken ağlar ya insan
Bir daha ağlamam diyordum
Sayısız ağlamaları yaşadı gözlerim ne çare
Damlalar sayılsa kaç yürek olur
Kaç kez üzülmüştür, kırılmış, yıkılmıştır
Kaç gidiş yaşamıştır bilinmez

Aldatan sokakların adı yok
Şehirlerin tabelası kaldırılmış
Hasretin çöreklendiği tepeler çevrelemiş dünü
Çaresiz bir yalnızlığın tam ortasında çarparım
Mazi kılıfından çıkarılamayan yaşanmışlıklar var
Hüzne kölelik devri geçilemedi bir türlü
Azat edilmenin zamanı yok

Güldüğüm olmadı desem yalan olur
Bir kahvaltı masasında mesela
Ya da bulutların ardına gizlenmiş bir şafak vaktinde
Dudaklarımın doymadığı tebessümler az değil
Martılara bulaşmış akşamları yaşamak da vardı
Ve ardından
Ya içe ya dışa ağlamak da

Hani bazen insan bir şarkının bir notasına takılır
Uçar gider ya mazinin bir yerine
Orda kalmak ister de kalamaz
Çünkü şarkı biter
Hüzün saklanır damlalara
Sessizce avuçlara düşer

Ne dün geri döner inadından
Ne bugün yarına uzanır
Özlenenden derin bir iz kalır
Ben gibidir her insan neticede
Hep gönül yalnızlığından utanır
Çaresizlik ad olur
Geriye derin bir iç çekiş kalır
Bir de damlalar