D/ar Ederim Şairliği Kendime

Kapat bakışımın mavzer ağzını
Dilimde yarımken sen öyküm
Susmalı her söz...

Pusuda bekleyen gözlerime
Az geliyor tek bir resim
ve değmiyor kulağına isminle şekillenen sesim...

Sen halâ eski şarkılarını mırıldanmaktasın
Bırakmamış peşini rüyaların
Hangi şiirin tarihine baksam
Alışkanlıkların...
Sustur patlayan dar boğazlı sözcükleri
Yankısında boğulmaktayım!
Yüreğime bıraktığın bu yangın ayazlarla
Hangi mevsime yol almalıyım?

Sen böyle eskimiş iklimler kuşandıkça tenine
Bütün güzelliklere kapanır kapılarım...
Susarım...
Bir sonbahar sohbeti dolanır yüreğime
ve dilimin sen sürgünlerinde
Haziransız kalırım...

Sustur bu başı bozuk noktasız şiirleri
Kîfayetsiz gecelerin kalabalıkları kapatıyor gözlerimi
Sen böyle dilimin varmadığı başlıklara konu olursan
Ben şairliğimden utanırım!
Susarım
En koyu sohbetlerimin sen paragraflarında
Sonra dili bileylenmiş sözcükler dile gelir
Destursuz mısralarımda
Umudunu yitiren üslûplarına sataşırım!
Sen umutsuzsan
Gülmüyorsan nazarımın kahvesinde
Ben umudumdan utanırım her seferimde!

Kapat keder müptelâsı günlüklerini
İçimi kanatırken tümcelerin
Susmalı her ses...
Sen delisi yüreğimi yaşatmak için
Yetmiyor aldığım ciğerler dolusu nefes!

Sen kahramanlığına yakışan sözcüklerinden vazgeçmişsen
ve yıldız bakışlarını hazana terketmişsen
Ben d/ar ederim şairliği kendime!
ve susarım cennet nefeslerine bile
Kapat cehennemlerimin kapılarını
Gözlerime değmesin kirpiğinden düşen keder yangınları!

(g/özünden yaralı bu şiirim / ne dipnot düşer,ne tarihini söylerim!)