Daralan Vakit

Kendimi unuttuğum aklıma geliyor
adın gözlerimde nem olurken..



Bir kentin gözyaşları kadar yoğundu hasretin
suçladım uykum gelmezken geceleri
toktum sevgiye
bir o kadar aç !



Ellerimi koynuma sakladığım gibi
yüreğimi saklayacak yer bulamıyorum
uzun yazıyorum cümleleri beynime
bir şeyler fazlayken
bir şeyler az geliyor
ve
susuyor yüreğim çaresizliğe.



Işık tutuyorum sonsuzluğa
dert yanıyor şüphesiz
avare gezerken
silkeleyip atıyorum üzerimden kokunu
dudaklarımdan ismin hece hece düşüyor
o kocaman bildiğimiz dünyamız
her hecede küçülüyor
unuttukça adını.



Saat epeyce ilerledi
düşlerimin en derine daldığı vakit
hayatın anlamını yansıtan kelimelerin
her biri harf harf tanırken insanları
dalıyorum uykuya
ve
sabahı yalnızlıkla bitiriyorum.



Affet! Gün geçtikçe siliyorum adını hafızamdan.