Darbe

üçü beş geçe saatim durdu.
ölmek üzere olan kalbim,
nefes almaya zorlanırken yokluğunda;
bütün mantığımı kefene sarmıştım çoktan.

küçük bir balkonum var, büyük yarınlara bakan.
acil doktor bekleyen bir yaralı gibi
gecenin yalnızlığına zar zor attım kendimi.
gecenin soğuğuyla yıkadım zihnimi,
(soğukla beraber unuturum sanmıştım rüyalarını)
kötüleşen yerlerimi karanlığıyla örttüm.

dumanla boğmaya yeltendim bir kez daha bu anlamsızlığı.
uzun uzun baktım bir umudu yakalayacakmış gibi
derinden derine siyah ve anlamsız geceye;
şehir boyunca uzanmış bütün gölgelerde seni gördüm.

bir delinin tablosuydu bu anlamsız gece.
öyle bir tabloydu ki bu korku ve çılgınlık dolu,
özlem dolu ve henüz son fırça vurulmamış,
bir kaç milyon gözyaşı eksik belki kimbilir...

bu uzun geceyi balkonuma ben çizmedim,
ben boyamadım geceyi saçlarının rengine,
kaçıp gidecekmiş gibi duran bütün silüetlerini de ben katmadım ki!
seni bu geceye ben çağırmadım ki kendimi öldüreyim!
...
ben çizmiş olsam yağmuru da alırdım,
belki o zaman ağlamazdın,
toprağın kokusuyla atardım imzamı
ve kimselerin giremeyeceği bir mahzende saklardım sonra
sağlıklı zihinler, hasta kalplere dönüşmesin diye...

.............................
sana yalanlarla gelmedim,
ben gelmedim...
.............................

ellerinden ben tutmadım,
ben koymadım ki seni rüyalarıma!
bir darbeyle girdin yaraladın beni.
öyle sessiz çekip gidemezsin,
itirazım var!