De Ki; Ölürüm Derdi Öldü De Uğruma..

Ölüm ruhun bedenden ayrılması mıdır sadece '
Ruh yükselir göğe, toprak bir hücre gibi mi olur bedende?
Sadece nefessiz kalmak değildir ölüm.
Toprak olmakda değildir.
Çünkü bütün sır, bedende de saklı değildir.

Herşeyinle beraber , ait hissedebiliyorsan kendini başka bir tende
O 'dur senin yaşama sebebin.

Göze alabiliyorsan en büyük engelleri bile
O 'dur senin nefesin.

Uyurken onu düşünerek kaparsın gözlerini
Uyandığında da ilk onun adını sayıklayarak açarsın sabaha gözlerini.
Her gün olduğu gibi, yine her sabah
Tüm gerçeklikle, tüm aşkınla gönderirsin ona yüreğini.
O vakitten sonra O 'dur senin herşeyin.

Her yağmur damlasında hüzün oturur içine.
Sanki akan onun o halini düşünmeye bile dayanamazsın..
O andan itibaren O 'dur senin asıl gerçeğin..

Sen ona bakmaya bile kıyamazken,
Tek zerresine bile zarar gelirse diye korkarken
Bu ihtimali düşünürken,
Sebepsizce akar gözyaşların gözlerinden..

Ölümü düşünür korkarsın
Öşüme değildir hissedilen korku oysa.
Çünkü sen onun için, öledebilirsin korkusuzca..

Tek bişi acıtır canını,
Ben yok olup gittiğimde kim tutacak elini ?
Unutur musun sesimi ?
Sana beslediğim bunca hissi..

Unutma !
Yalvarırım ki unutma !

Başkasını hissediyo olsan bile teninde,
Adımı an ara sıra da olsa..
De ki çok severdi beni,
Ölürüm derdi, öldü de uğruma..

Belki aklına gelir bu satırlar,
Senin için yazdığım sonsuzca mısralar.
Yırtıp da atma onları !
Kenar da köşe de olsa sakla..

Çünkü göklerden haykırsam da duyuramam sesimi.
Yanına gelirim ama başkası varken hissedemem tenini.
Sahiplenemem nefesini..

O yüzden sakın şiirlerimi yırtma !
Ben her gün gelir yenilerini eklerim satırlarıma..
Yani ebediyetteyken de öyle anlatırım
Duyduğum sonsuz aşkı sana..