Dedem Ve Öğretmenim

Bir fidan dikiyordu dedem,
Nasırlı,yaşlanmış avuçlarıyla,
Meyvesini yiyemeyeceğini,
Ömrünün buna yetmeyeceğini,
O da biliyordu,bende...
..........................................
Ama karşılıksız bir sevgiyle,
O fidana emeğini veriyordu,
Her yeşeren yaprakla,
Sanki dedemde gençleşiyordu..
............................................
Bir bahar çiçekler açtı,
Dağ,taş hayatı kucakladı,
Fakat dedem göremedi,
Küçük fidanın kayısılarını...
.............................................
Belki tuhaf bir benzetme ama,
Dedeme benzetirim öğretmenleri,
Okul koskocaman bir bahçe,
Öğrencileri de ağaç fideleri,
............................................
Bizleri dikerler toprağa,
Bitki değil,insan yetiştirir onlar,
Büyüyüp de serpilmemizi beklerler,
Sonsuz,bitmeyen sabırlarıyla..
............................................
Dedem gibi onlarda bilirler,
Ektiklerinden fayda göremeyeceklerini,
Fakat onların ortak gayeleri,
Güzelleştirmekdi Dünyayı,yürekleri gibi....
Filiz Özmen