Dedeme Mektup

Ben artık çok değiştim dede,
Bıraktığın küçük, masum çocuk değilim.
Yaşım 21 oldu.
Sen yaşasaydın 73 yaşında olacak,
Dimdik karşımda duracak,
Öpülesi ellerini boynuma saracaktın.
Sen hep aynı kalacaktın, biliyorum.
Ama ben çok değiştim dede.

Sakallarım çıktı,
Bazen de bıyık bırakıyorum.
Televizyonun karşısındaki küçük koltukta seni aramıyor gözlerim.
Mezarına bayramdan bayrama geliyorum artık.
Ama beyaz bıyığının altındaki masum gülüşün,
Sırtına heybetini geçirir gibi giydiğin yeşil ceketin
Çıkmıyor rüyalarımdan.
Yokluğuna alıştım,
Varlığını özlüyorum.

Ben artık çok değiştim dede.
Parlament'i bırakıp marlbora'ya sardım hem.
Sen hangi sigaradan içerdin? Hatırlamıyorum.
Whatsapp diye bişey çıktı,
Ordan muhabbet ediyoruz arkadaşlarla.
Seninle soğuk kış gecelerinde, camdan kar tanelerini izlerken
Soba başında yaptığımız muhabbetlerden eser yok.
İçinde seccadenin serili olduğu
Küçük, buz gibi odaya girince bile ürpermiyorum artık.
Ben artık çok değiştim dede.

Twitterda geçiriyorum boş vakitlerimi.
Kafe köşelerinde vatan kurtaran dostlarım var.
İsmet Özel okuyorum artık.
Kafka'nın eserlerini de bitirdim.
İstanbul'un karbonmonoksitli havası sinmiş ciğerlerime.
Doktorlar demiyor bunu, ben anlıyorum.
Efkarlanınca Kız Kulesine iniyorum.
Hükümeti beğenmiyorum artık.
Aşkı, iyi biliyorum.
Babaannemin gözlerindeki boş vermişliğe tanık oluyorum.
Nadiren ağlıyorum.
Jan Valjan'ın başından geçenleri çoktan unuttum.
Unuttuğum dostlarım da olmuştur.
Gülümseyen yaşlı gözlerini hatırlıyorum ama,
Ben artık çok değiştim dede,
Büyüdüm galiba.

Ama hala yağmurlu havalarda şemsiyesiz çıkıyorum dışarı.
Hala aklıma düştüğünde garip bir masumiyet sarıyor içimi.
Artık cumadan cumaya gitsem de camiye,
Senin durduğun safta duruyorum namaza.
Hala şiir yazıyorum mesela.
Hala en çok seni seviyorum.

Ben artık çok değiştim dede.
Ama hala iliklerimde sana sımsıkı sarılmanın sonsuz sıcaklığı var.