Defol

Sen
Cenabet gecelerimin Destursuz sabahı
Kabuslarımın Karabasanı
Bismillah demeden oturduğum sofram
Arkandan ağladığım ekmek ufağı!

Sen
Bir yakışıklının göz kırpmasına kanacak kadar basit,
Bir fakirin kalbinden gözlerine akıp yakan asit!

Sahte rakıyla eşdeğer bakışların
Yalancı bir aşk sarhoşuna döndürdü kalbimi
Ve kör oldu gözlerim
Hı, yalan mı?
Değil
Lanet olsun!
Hala seni özlerim...

Oysa senin aşk sandığın şey
Sabah uyandığında çarşafında oluşan lekeydi.

Ve Onların,
Birkaç Güzel kızdı Tatlı sözlerle yedikleri
Sen de kandın!
Zaten kıyafetten ibaret değil miydi Karizma dedikleri!


Hayattaki tek sahtekarlığımdı
Çocukluğumda, yer vermemek için yaşlılara
Otobüslerde uyuyor numarası yapmak.
Ve tek hatam,
Sana tapmak!

Ben
Öksüz şehrimin yetim bakışlı kuşları yemsiz kaldığından beri
Senden arta kalan bir avuç yalan, biraz da ayrılıkla
Hep intiharları besliyorum.

Bir isyanın alkolle teselli bulması
her gece aynı saate denk geliyor
Terk edilişe beş kala zifiri bir gönül
Mutluluğu beş gece Kaybolmuş bir ömür...

İşleri kesat artık Sağ omzumdaki Meleğin
Soldaki ise hep fazla mesai...

Sana göre
Belki biraz saf, ya da yolunacak bir kazdım
Olsun
Saygımız var Sevdaya
Zaten ben de sana yakışacak bu son şiiri yazdım

Sen,
Türkü kılığına girmiş masum sanılan bir beste
Hayatımdan Defol artık Aheste Aheste...


Korkmaz Bıçkın