Dejavu'ya Mektuplar(1)

Unutmaya alışmalıyım seni diye
Bir yığın bahaneler uyduruyorum kendime
Düşlediğimiz her güzel şeyi itiyorum ellerimle
İnkara yelteniyor dilim
Üstelik dirayetsiz




Mükerrer alışkanlıklarımdan kaçınıyorum
Uzun zamandır kahve içmiyorum çınar altında
Martılara simit atmıyorum bir geminin güvertesinden
Sahildeki balıkçılara rastgele diye bağırmıyorum
Kendimle kavgalı olduğum günlerdeki gibi
Çatmıyorum aynadaki suretime



Koşar adım atmıyorum artık
Evinin bahçesinde sek sek oynayan küçük bir kızın
Tereddütünde adımlarım
Birazdan dizüstü düşeceğim ihtimal
Çocukluğumun etekleri altında
İnzivaya yatacağım





Farklı bir iklimde değilsin mümkündür
Sen de okunmayacak mektuplar yazıyorsundur
Bitirmeden küfrü basıp
Kalemi kırıyorsundur




İki sokak arası mesafedeyken
Aynı denizin suyuyla yüzümüzü yıkarken
Bu ayrılık anlamsız ve bir o kadar tuhaf





Son kez haykırsam seni unutmadan önce
Martıların çığlıklarını, sokak itlerinin kepazeliklerini
Bastırsa sesim
Bir kez daha söylesem seni deli gibi sevdiğimi
Neyi değiştirebilirim





Birazdan gece olacak
İnecek çengeldeki kahvenin kepenkleri gürültüyle
Yalnızlığına yol alacaksın
Ahh Sen
Seni unutabildiğim kadar
Beni unutacaksın...