Dekolaj

kanatlarında uzak ufuklarca uyuduğum
bu şehrin kuşları
gün doğumunda ve gün batımında
hayli kavgacı

gün kırıklarından
payıma düşeni kurtarayım derken
onulmaz yaralar açılıyor parmak uçlarımda

onlardan daha mahir olmasam da
gecenin sokağa attıklarından
gitgide
daha çoğunu topluyorum
bunlar
gagaların daha da küçültmeye ehil olmadığı
sesler oluyor genelde

biriktirdiklerimden
duvarımda
çizgileri sarmaş dolaş bir yüz büyüyor olsa da
öksüz bir kaneviçenin
eksik büyüyen ipliği gibi bir eksik
bir uyumsuzluk büyüyor aynı zamanda

şimdi
kapa gözlerini
ve bir şehir düşün
öyle bir şehir ki
kaldırım taşlarına sıkışmış
ve birbirini sevmeye çalışan yaşam kırıkları
onları kurtarmaya çalışan bir adam!
kuşlar!
ve Nisan yağmurları!

düşün
düş kur
kirpiklerini aralamadan ağla istersen
...
...

şimdi aç gözlerini
ve saate bak

görüyor musun
eksiğimizin son zerreleri
ölümüne tutunuyor yelkovana