Deli Gönül Geceye Kraldı....

Dün gece sokaklara atmıştım kendimi..
Kırık kaldırım taşlarında korkmadan keyf çattım.
Yıldızların ışıltısı ahenkle gönlümü okşarken,
En az yıldızlar kadar cesaretliydi deli gönlüm!


Korkmuyordum geceden.
Adeta meydan okuyordum.
Yer gök suskundu.
Aldırmadım ıssızlığın akibetine..


Ruhum yekpareydi.
Aşinaydı deli gönlüm geceye!
Gönül çatım yıkılmıştı.
Ama ben dimdik ayakta,
Yüreğimden oklar saplıyordum yalnızlığıma!!


Saatler sabaha indikçe,
Yürek daha da kamçılanıyordu.
Deli gönlüm inadıyla inatlaşıyordu
Gürlemişti bir kere
Dalgalardan daha azgın,
Ateşten daha kızgındı,
Hırçın bir hal almıştı..


Sokaklar ıssız,
Sessizlik çığlık çığlıktı
Doruklardaydı ama gönlümün deliliği
Korkmuştu demek herşey
Yüzümdeki hüznün akibetinden.
Suspus olmuşlardı
Martılar bile sanki
Yaşasın kralımız naraları atıyordu...


Sanki cilveleşiyordu yıldızlar
Göz kırpıyordu yeryüzüne
Kıskanç güneş!
Yüzüne göstermeye başlamıştı yavaş yavaş
Toprakta uykusundan uyanıyordu


Kalktıkça güneş ayağa!
Son bulmuştu bir avarenin gece krallığı
Sabah olmuştu yine yalnızlığıma!!!