Deli veli Nuri

Deli nuri'ydi adı hep öyle bildik onu,
Kırk kere yamasan da yırtık gezerdi donu.


Çocukluk günlerimde yaklaşmaktan korkardık,
Kuzu güdüp gelirken uzaklardan bakardık.


Cahillik mi diyelim yoksa yoksulluktan mı.
Menenjit denen belâ o kör hastalıkdan mı.


Kendini hiç bilmedi lâkin zararı yoktu,
Hâl hatır eder durur köyde seveni çoktu.


"Bana bakıyon mu" der bakışı olur beter,
Fazla bir şey istemez sigara olsun yeter.


Anasıyla birlikte evde sırt sırta verip,
Yıllar geçti aradan yaşlandı kaldı garip.


Ne zaman köye gitsem koşar yanıma gelir,
Sadık hocanın oğlu diyerek beni bilir.


Elindeki ekmeği zorla ısırıverir,
Hâlini sorsam da ben gülerek cevap verir.


Day'olların nuriyi daha bir çok severdi,
Adaşını yakalar arada bir döverdi.


Ne bir gönül aradı ne de sevdâ yolunu,
Akıl balig değildi bilemezdi solunu.


Belki her yerde vardır nice dertten muzdârib,
Ne kadar anlatsam da kalacaktır söz garib.


Şu yalancı dünyânın esip giden yeliydi,
Aslına bakarsanız deli değil veli'ydi.