Delice

Seni, mavi gözlerinden öpüyorum...

Yorgun bir bulut dolaşırken tepemde,
Gündüzü soyunup, akşamı giyerken dünya,
Gelmeyeceğini bilerek demleniyorum,
Değişen bir şey yok, gelmiyorsun!

Karşı kıyının puslu kenarlarında,
Oraların tuzlu havasını teneffüs ediyorsun, biliyorum,
Havayı bile benden çok seviyorsun!

Olmayışının yaraları var içimde,
Ne yana dönsem sızlıyor,
Rahat edemiyorum,
Uykulu gözlerle sersemleşerek,
Karanlığına karışıyor bakışlarım,
Parantez içinde yazıyorum,
Hiç telaffuz edilmemiş cümleleri,
Ve gökyüzüne savuruyorum aklıma gelen küfürleri!

Vazgeçmek kolay olan yanıdır belki,
Bazen vazgeçmek de gerekli,
İnsanım, taşıdığım bir beyin var,
Hangi insan katlanır bu işkenceye,
Nasıl ve neye göre dayanır acaba?
Çat diye kırılacağım orta yerimden,
Tamiri mümkün olmayan biçimde,
Ve şaşıp kalacaksın duyduğunda!

Şimdi, yokluğunu anlatsam,
Ne sen anlarsın, ne yokluğuna anlatabilirim,
Şu kanayan yanlarıma bir paket nikotin mi bassam?
Veya ucuz beyaz şarabımdan mı damlat-sam?
Söyle nasıl rahatlarım?
Ve ben buna kaç zaman daha katlanırım?

Sigara sağlığa zararlıymış!
Gel sen benim bunu, külahıma anlat!
En büyük zararı sen veriyorsun bana,
Zaten sen de değil, bende tüm kabahat!
Düşünebiliyorum işte, sarhoş olsam da...

Hem ne diye büyütüyorum seni gözümde,
Altı üstü bir insan değil misin?
Melek zaten olamazsın, pek sanmıyorum!
Şeytan olabilir misin peki?
Sanırım bu sana daha yakın!
Çünkü, cennetinde değil, cehenemindeyim,
Sabah akşam, durmadan yanıyorum!

Ve yazdığım her satırın sonunda,
Ya ünlem oluyorum, ya da üç nokta!
Dilime dolamışım ya seni,
Değiştiremiyorum ya kendimi, sence, bu anlaşılır mı?
Bence, durum, deliden hafif akıllıca,
Sırf bu yüzden cennete düşürür mü tanrı?

Yok canım daha neler,
Hayatta olmaz böyle şeyler,
Hem yorgunum, hem de bitkin,
Saçmalamaya başladığım çok kesin!
Neyse, birazdan devam ederiz yazmaya,
Karnı acıkmış, yemek bekliyor kediler...