Delik Çepli Şair Kadın

Millet olmuş filozof
Bense düşen cemrede
Cep delik, cepken delik
Sevdalı kadın şair...

Sevda yüklü taneler
Bu yürekten çiseler
İçime düşer hüzün
Dolup, taşar gam seli
Sararıp solan yaprak
Doğaya kükremeli...

Dönünce asi yeşil
Tomurcuk açan güle
Kokuları yayılır, yürekte ki menzile
Tıpkı şiirlerimde, dağ taş koşup da gelen
Beyaz atın üstünde
Atlı prensim gibi...

Bakmayın bu halime
Hayalim karekterim
Şiirlerdeki sevdam tattırmadı mutluluk
Boşa değil sitemim
Sözlerim o zalime...

Avuçladı yüreği
Kan revana çevirdi
Sevgiden aşktan bana
Bir damla tattırmadı
Hasret iken balına
Acı biber olup da şimdi yakmasın beni...

Gönlümün otağına taht kurmuş prens diye
Elimi uzatıp da dokunmuyorsam ele
Uğruna eğildiğim görsün artık vefayı
Ben de tatmak isterim sevda denen dünyayı

Şu çileli kaderim sonsuzluğu uzanıp
Alır götürür beni umutsuz bir diyara
Ey muhteşem evrenin erişilmez sahibi
Öyle bir acı ki bu, kapanmaz oldu yara

Karanlık maddelerin gizemli melekleri
Işıkla sürüklenip akıtır nehirleri
Yüce Tanrım yaşatır tüm bu güzellikleri
Nice yangınlar verir kalplere yüce rabbim

Neden benim gönlüme firari-i aşk verirsin
İmkansızı yollarsın, cebi delik bir sevda ceketi giydirirsin
Atsam elimi cebe, bir siyah renk, bir hüzün
Şiir muhabbetimi, zehir zıkkım edersin...

Zamanım geldi geçer, hayalimde ki renkler
Kırmızı aşk ve sevgim,
Beyaz renkse hayalim, bir kaç metre kumaştır
Ölmeden giyeceğim...

La mekansız bir aşkın
Yurtsuz barksız bağrından
Selam olsun sevene, gönülsüz gönüllere
Şu sevda alemine,
Yüreğimden armağan...