Deliler Ve Ölüler

Saklama şizofren gecelere
Beni,
O yıldızın göz kırpışından tanırlar
Uykular sendeleyerek düşer mütemadiyen
Bakışlarım sarhoşluğu kadar yalpalar





Gözlerimi gözlerinle tut/ma !
Madem ki öleceğiz ay ışığında
Beni,
Bir intihar şehrinin en izbe sokağında unut/ma !





Her delinin bir sevda hikayesi vardır
Her ölünün yaşama dair çelişkisi





Suskun adımlarıma masallar anlatamam artık
Tebessüme mecalim yok
Bir ihanet darbesiyle yıkılan şu çürümüş gövdemi
Kaldıracak halim yok





Kurşun sektirdiğim kaldırımlara
Yığılır ağır bir barut kokusu
Sadakat denilen ütopya tamda alnından vurulur
Sevdanın dilinde zehir zemberek küfürler
Zaman susma vaktidir
İnadına bütün saatler intihar uyanışına kurulur





Güneş bir yosmanın kucağından uzatır başını
Kapkara suratlı bulutlar
Kanayan yüreğime gül işlemeli mendiller basarken
Ya ben ağlarım
Ya yağmur örter üstümü





Şimdi ben,
Yani ben,
Bir avuç toprağa sürgün yanımla
Namuslu dağlar gibi özgür
Ve,
Gecenin gözleri kadar karanlığım
Unuttum hasret kalmayı
Artık düşlerime bir tek güvercin bile uğramaz








Oysa,
Beni,
En çok deliler
Ve bir de ölüler severdi...