Dem Tutuyorum

yakınıyor yalnızlıktan

göğsü gül kokulu malum yar

gel diyordu yosun kokan gözleri

muhteşem güzel ince uzun

ellerine düşen ellerimdi sıcaklık

ayrılığın nezaketi yok

kabalaştı birden hayat üzgünüm

seni almadan gidiyorum

kaldırıp kadehini tatlı tatlı

gülümsüyorken

aşk’ı kırmızı fena çarptı

vurup çıktın yüzümüze

ardına kadar açtığın

aynaların hayal kapılarını

hangi dal ses çıkartmadan kırılır

ve bir dağ istese de nasıl eğilir

hayat çabalamalardan ibaret

kaybedip bulmalardan

belki dönersin bir gün ben olmam

şiirlerimle kalırsın bir başına

karanlık düşer yüreğine üşürsün

şarabın rengi beyazlansa da bunlanır

masum olsa da ceylanlar su içerken

en berrak suları bile bulandırır

düşün idrakini zorla da düşün

sıkıntı külahımı al başımdan

kainata kapatıyorum gözlerimi

bağdaş kurmuşum hayatın

ortasını geçmiş bir yerlerinde

hakikat üzere oturuyorum

tek başka ses yok aşka anlamıyorsun

günlerdir ben sana dem tutuyorum