Demli Çay Kokusunda Hüzün

Demli çay kokarlardı.
Frenk elmasının çiçekleri
Çıplak kış bahçelerinde
Ve yörük kızlarının donanmış dallarında
Küçük pırıltılı yağmur taneleri
Denize kadar uzanırdı
Mor sümbüllü masumiyet tarlaları
Üzerlerine gri bir sis inerken
Taa uzaklarda
Sirenlerin saçlarına dolanırdı renkleri
Narsis'in kibrini taşırdı bitmiş zamanlara
Boynu bükük nergisler
Eski şehrin zerreleri bile kalmamış şairleri
Fıskiyelerinde sonsuza dek dönüp duran
Tutsak pin pon topları taşıyan
Mermer havuzlarda hayalleri
Artık sen de yoksun, teselli de,
Yüzün kayıp, çoktan silinip gitmiş
Şimdi geride kalan
Kesif bir hüzün kokusu
Eski bir teknenin yelkenleri gibi
Anılarla yırtılmış yüreğimde