Dengesiz Aksiseda

bedenime yürüdüm..
ki aynadaki yüzüm kırıldı
sabahlarım vardı
her aynaya bakışımda yüzümü güldüren
arkamda gördüğüm büyük büyük perdeler
ki ben
hep uçar sandım perdeleri
rüzgarı öğrenmeden önce..

yüzüme vurdum her şeyimi
hiç yalan söylemedim aslında
ne vardıysam
şu kıvrımlar hep bir hayat yolu
damarımdan akan kan kadar gerçek
ne güldüysem kendimden
ne ağladıysam
gerçektim
göz yaşlarımın akıp geçtiği yollar kadar
gerçektim
sonra gördüm
bir gün yüzümü aynada
gözlerimin içine baktım
utandım
sevdayı tanıyınca..

kalbime isyanım
hani taş desen değil
ki o kadar sağlam
kaç köşe başı emeklemeler geçirdim
kaç sokak lambası ile dostluk..
geçmez kırıkları
birbirine yapıştırma ile
kalbimin
sabahlara verdim
akşamlarımı
akşamlarıma verdim gecelerimi
kendimi unuttum arada..

gözlerime soğudum
ve gördüm ki
hep renkli değildi hayat.
değil
siyah beyaz da güzel/di
yoruldum
çocuklaştım
gülümsedim
her şeye rağmen..
gözlerimle
bir akşam oldu
ağladım
bir sabah oldu
güldüm ? yalan ?
ve umuda baktım
büyük gözlere
saygı ile eğildim kendime
ki ardımdan vurdu
gözlerim kanadı..

ruhuma vefa
şarkılar
şiirler
aşklar
kırıklıklar
ruhum uykuya daldı
umut ömürden önce bitmeli

kendime gittim
yokum
kendim kadar
..