Deniz Aşırı Yıkıntılar

giderken

yüzünün sıcaklığını

birer mıhla avuçlarıma tuttur demiştim

anlamadın

ve hâlâ bilmiyorsun değil mi

sen giderken

ellerimi semaya çevirecek 

son cüretimi de kattın valizine

ellerim öyle soğuk ki

şimdi o gemide sana ulaşan rüzgâr

yüzüme çarpan buz dağlarının

nefesimden aldığı ömrün

son demlerindeki soğuktur

korkma

bir fırtınaya dönüşecek kadar

kudretli değil nefesim

ki

bilsem

o gemi

kıyısına deniz aşırı şarkıların ulaştığı

limanlara taşıyacak seni

diğer yönde var gücümle koşarım

dünyanın kenarına varmak için

ama aşk!

ne sen gittiğin yerde

sevinçlerini martılarla paylaşacak

bir simit parçasına uzatabileceksin ellerini

ne de ben

buz dağlarını aşıp

yüzümde son bir kez ılık bir rüzgâr hissedebileceğim 

ve buzlar eriyince benden sonra 

yine burada olacak her şey

okuyabileni için

yıkıntıların da parmak izleri olan

bir liman öyküsü olarak