Deniz Ve Şehir

o kadar ağladım ki
ey istanbul
sen hiç duymadın
güvercinler
martılar fark etti
sen görmedin beni
bir denizin içinde
oturuyordun
varlığın bir su
suya düştüm
su akıp geçiyor
tek teselli
hatıralarını tutuyor mavi
bir sevincin hayali
düşüyordu sessizce
ilk yaz şafağı gibi
ve ilk sevdam
bir güz mevsimi
limanlar beklesin dursun hasretleri
gözlerin .
derinliğine çeken deniz sanki
en son esen rüzgar
saçlarını görmedi
ürkek ve yalnız kalbin
sessiz bir yağmur
ölü dudaklar gibi sokaklar
zannetme ki
doğmayacak güneşim
güz ağacıyım ben
kar yağsa da yüzüme
içime şarkılar atar
hayalin...



2015/ankara