Denizle Giden

Bu son.
Son yaz, son bahar...

Ne kaldı ikimizden şimdi?
Sen gittin,
nasıl desem, yaz bitti
hiç sonbahar olmadan kışa girdik
söyle nasıl alışılır birden bu soğuğa?
sen de bilmiyorsun...

Ne kaldı sahi,
gittiğin an duran, hep gittiğin zamanı gösterecek bir kol saati,
tüm şehir öyle koksun diye,
gözyaşlarıyla oluşmuş bir ırmağı boylayan parfüm şişesi...
küt kesilmiş bir saç,
küt diye kesilen bir film,
bir hikaye, yarım
ve bir şarkı,
hangi şarkı?
kırlarda özgürlüğü mırıldayan,
avuçlarına kapattığın bir kelebeğin çığlığı,
avuçlarında özgür hisseden bir kelebeğin vızıltısı,
sahi ses çıkarır mı kelebekler?
kaç gündür bir kelebeğin ömrü?
bu kadar mı kısaydı
bu kadar mı zorluydu
bu kadar mı dikti yokuşların...

Ne kalabilirdi ikimizden?
kenarları dikenli tellerle çevrilmiş dudaklar,
kenarları panjurla saklanmış
hani şu meşhur panjurlar,
hangi renkti?
değil pembe.
mavi panjurlar...

İkimizden diyorum,
saklandık şimdi eski oyunlarda olduğu gibi
açtım avucumu, oynayanlar kaleye mumları dikti
avucum kapandı, yandı mum, yaktı avuçlarımı
avuçlarım
avuçlarım
ne yaparım şimdi ben bu avuçları...

Sen,
ah...

güzel kadınlar ve aşklar varmış, öğrettin bana...

Bu son
sonbahar...
şimdi kim çıksa karşıma,
kim uzatsa ellerini,
parmak izi bulaşmasın diye geri çekilirim
öyle güzel izler bıraktın ki üzerimde,
silinmez,
kazınmaz,
atılmaz...

Bu son
son mavi, son aşk, son deniz, son gelen
çünkü artık,
"burada denizle gelen, denizle gitti
akan gözyaşlarımdan oluşan..."