Derdim Bana Derman İmiş

Bu şehir nerededir bilemiyorum, göremiyorum.

Sokak lambalarının söndüğü vakitte açmışım gözlerimi.

Hiçbir ses yok bir yük var omzum da hissediyorum.

Bir kenara bırakıyorum, dönüp dolaşıp tekrar çıkıveriyor karşıma, şaşıyorum sonra ağlıyorum.

Dilim suskun, dizlerim perişan çok yorgunum.

Yükümü nereye bıraksam sonbahar.

Tekrar kucaklıyorum, epeyce gidiyorum.

Bu sefer buraya bırakıyorum, bulamaz beni.

Ama unutmuşum bu sokakları derdimle yürüdüğüm vakitleri.

Yaksam havaya karışıp çoğalıyor, suya atsam deniz kuruyor.

İçime atsam, sığdıramıyorum.

Ben nereye nasıl gideyim, yollar suskun ve soğuk.

Sokak lambalarının söndüğü vakitte açtım gözlerimi.

Ah! Beni karanlık yollarda bir başıma koyanım.

Bir sen vardın oysa kimsesiz karanlıklarda.

"Derdim bana derman imiş bilmedim".