Derin Vefaların Vedaları Sessizdir

Sensizliğinde;
dünyanın,
farkında olmaktı ilk defa
nefesimin verdiği acıyla
nefsi müdafaanın.


Son günbatımında, son gülüşünde
bu son ölüm kadar değerli olmamalı
hiçbir düğüm.
Tek sonlulukta, sonsuz olmalı.


Ama sen,
artık gülmüyorsun.
Ne bakıyorsun, ne geliyorsun
Ne de gidiyorsun...


Üflerken aşka güçlü çıkan seslerin duyulmaması gibi.
Vurduğu yerde sönmesi.
Söndürmesi gibi.


Şimdi ne duyuyorsun? Duyabiliyormusun?


Sendeki kabuklar, kapayan
Bende yaralardan kalmış kanayan.
Tenin ötesine geçemez diye
Bilirim.
Göremiyorsun.


Nefesini hapsetmişsin yolun sonuna
Tükenmek için tapma;
karanlıklara
Kafanı çevirebilseydin gökyüzünden geliyordu
ıslananla,
kayboluyordu oda ulaşamadan yolunda.


Yaşar, yıkanır bilirsin baktığın yer
Kısma sesini, artık susma

Umutlara;
ışık olmaya çalışanlar var
aşklarının o karanlığında...