Derkenar

şehrin üzerinde

gece

hakim rüzgarlar eser soğuk

her kaldırım kendi köpeğini koklar

hepimizin içinde durur

bir ebe

çocukların oyuncağı olan

körebe

derken

tam şurada kendime rastlarım

resim defterimdeki ev

su nanesi yetişir etrafında

çok

aynısını çizmesi için

beklerim elimi

mutlu olmaya acelesi yok

resimdekilerin

hepsi gittiler

mum ışığı ve dostlar

dilimin ısınmasından belli

yanımda kalem kağıt

ve kağıdı kalemi bilmeyen

eski öyküler

gül sandıkları açılır bakarım

unutulmuş muyum orada

genzimi kavuran dumanı

alıp götürsün de

bakayım uzun uzun ardından

kendine uluyan dağlar

gece babasıdır eski evlerin

bazen

bazen de üzerini örter

üşüyünce yorganı düşmüş yollar

haberin yok

saç telinde gezen

rengi yakut kelebekten

topraksız gömülür kimi güzellik

kimin rüyası olursa olsun

dizelerin gözlerinden öper sık sık

simyacı gece

çaresizliğin göğermesi

ibadet şeklidir şairlerin

veya içlenmiş çimen kokusu

kalp yuvarına saplanan

şiir oku deler geçer

kandillerin fitilinde dönen ateşi

savrulur, dünya

akordunu bozup durduğun

ruhumun yorgun sesi

suyu çekilmiş değirmen taşısın

/soğuk