Dertleşme- Kendi Kendime

Çocuk olmak için ateşten korkmamak gerekir.

oysa büyüdükçe ateş böceklerinden bile ürküyor insan.

Ne olur yine ben çocuk olsam,sen de bana elma şekeri alsan..

neredesin anne, giderken hiç değilse çocukluğumu bıraksaydın bende.

Bıraksaydın da çocuk kalsaydım hiç değilse bir kaç sene.

Çabuk büyüttüler beni anne.

kalbim çabuk soğudu insanlardan, insafsızlıklarından.

Bana iyi kötüyü anlatacak bir aNnem yoktu diye değil de,

bu kadar kötüyü yaratan Allah'tan bile kaçar oldum zaman zaman.

Her şey allak bullak oldu,her yer darma dağınık.

insanlar birer silüetti sadece etrafımda. Acının tarifsiz sarhosluğundan,önümü görmeden yürüdüm,kendimi bilmeden büyüdüm.

İçim dopdolu,kalbimse kupkuru ne tuhaf bir eser kaldı senin o şefkatinin ardından.. yokluğunla alnıma kader diye yazılan önüme çukur gibi kazılan oldu.

Zor yıllardı demiyorum hala zor sen olmadan.

Bak gidecek bir yerim yokmuşcasina hala ağlıyorum acımdan.

Sensizlik bana cok değil hep koydu anne,hep bir tas bir tuğla bir kaya daha...

giderek artıyor yüküm gücümse her şeyin gücüme gitmesini sağlamaktan baska bir şeye yetemeyecek kadar.

az ve özüm.

Hatta belki de

Yokum aslında.

seninle gelemedim değil.

Ben sen gittikten sonra burada kalamadım anne.