Deva Diye

Ağır akşamlar usul usul çökerken şehre
Solgun camlarda can verdi ışıklar
Bir kızıl 'ah!' koptu içimden
Ufuk boydan boya
Yüz hüzne boyandı.
Karamsar renkler duruyordu ufukta
Yalnızlığın yanık nağmesi
Çınladı durdu sırlı sonsuzlukta.

Dağların ardında,'o yer'de midir?
Sevda yüklü yarınlar
Yoksa sımsıcak çığ gibi
Düşlerimi besleyen gönlümde mi?
Dallarda kalan üç beş kuş da
Katılıp gitmiş göç kervanına
Benzi sapsarı güz yaprakları,
Dönerken yeryüzü, ölü toprağına
Düşüyor teker teker
Hazanın yumuşak kucağına.

Gölgeler üşüyor, gözler nemli
Bu alemde en gizemli, en önemli
Ölüm hakikatidir kanımda donan
Zaman sadece bir merdiven
Sonsuz gecelerin ardına uzanan.

Dağlar mor, dallar kırık, yollar sarı...
Karşımda can çekişen şu sonbaharı
Gördükçe titrerim.
Güz akşamlarının gurbet yarası
Sızım sızım sızılar gurup sonrası
Elimde yar mektubu, dilimde sıla türküsü
Uzanır göklere kat kat
Engellerin kalın örtüsü.

Deva diye yüze sürülür
Bir küçük ışık, şık bir tebessüm
Çepeçevre özlem iklimini doldurur
Düşler ırmağı, sonsuz bir nur
Çile yumağı savrulur iplik iplik
Ruhumu umuda bağlayan bir bağ olur.
Şu titrek, kırık kalbim
Ipılık baharların pembe hayaliyle avunur.