Dev/r/im

-Geçmiş...
Ya var etmelisin, beraberinde taşımalısın
ya da yok etmelisin bir süreliğine
öldürmeli
ruhunu cebinde saklamalısın.
Ne zaman ki yüreğin kuvvetini kanıtladı taşıyacağına dair
o zaman üflemelisin cesedinin içine avucundaki pırıltıyı. -

Nefreti ciğerimden sağıp toprağa gömdüm
diri diri
Kurtuluşun sonsuzluğuna adadım sonsuz Yarın'ı
ve vefat etmiş Dün'ü çaldım koynundan gecenin.
Yıldızlara astığım figanlara periler feryat ettim
Susturdum yüreğimi kundağında
Delibozuk bir seyyahın omzuna atıp
özgürlüğe saldım ruhumu...

Biraz daha dem kattım hüsranlarıma
İçtim kana kana gururumu
Neşemi başımın üstüne koydum da
mabedimden çıkardım yedi düvele haber salarak:
Tapınılası bir put gibi...
Sonra sustum,
Bugün acı doluydu hafızamda
Aklımı söktüm yerinden koydum koynuma
Gece boyu dertleştik onunla
Yüreğime şerbet kattım yıldızların dilinden
Lady Macbeth'in acımasızlığını ödünç aldım
kederime karşı koymak için.

Nasıl bir taarruz bu, ruhum yerinde durmuyor!
Zırhını atıyor sırtından
Yıkılıyor duvarlarım!
Devrim diye nitelemez kimse
Oysa devrimler yaratan insanların
İçindedir bu ruh, bilirim!
Kahkahalar atıyorum asırlarıma
Ak elbiseme oyalar bağlıyorum
Yazın son günü...
Elemimdir torunlarıma hatıra bırakacağım
Cellâd olmuş usanmışlığıma teslim ediyorum
bütün varlığıyla buruk sesini...


-Önce mecaza gömmeli nefesi
Sonra boğmalı acımadan benliği.
Sonra düşüncelerden sıyrılıp saatlerce susmalı.
Bir ışık belirecektir parmak uçlarında
Çekip al onu Tanrı'dan ve yutup at ruhunun dehlizlerine
Merkezden yayılır rüzgâr o vakit.
Sen topraksın hayatın merkezine mıhlanmış...
Benlik diye yutturulan giysin düşer omuzlarından
Kendin olursun bir avuç su gibi...-