Dibaceye Mektuplar VII

sana son kez yazıyorum dibace
bir yıldız kendi içine çöküyor
bak kaç gece oldu seyretmedin yıldızları
tanrı düğüm çözüyor
bir yıldız kayıyor
unutuyor bir kadını bir adam
ben sana son kez yazıyorum

şehirden korkuyorum dibace
geceye tutulsan üşüyeceksin
kimselere söylemedin biliyorum
şehirden çık dibace, öldüreceksin

en çok geceleri öldürür kadın
korkulu söyler dudakları
sokaklar yürür ince uzun bacakları
nasıl inanırsın sen
söylediklerine

son bahar gelince şehre dibace
bu sokaklara yağmur yağar
ötede mutat meydanlar
bu denize martılar
her biri kendince öldürür seni

orada toprak hep ölüdür dibace
ve şehirde ölen asfalta gömülür.

belki bir eşya olsam inansan bana
gözlerinle seversin
gözlerinden düşsem bilirsin
kaç kuruş yazar etiketinde

seni tutamadığım yerdesin hala
şehrin arkalarında yolları tutmuş adamlar
her birinde mendilin var

inan bana
yürüyor yaşlı bir adam
üzerine yağmurlar düşüyor
ellerini nasıl tutsun dibace
elleri üşüyor
şehre yabancıdır adam.
gözlerinde yaşı, yağmura saklı
secdesine gömülü sözleri
söylediği başka zamanlar şiiri
gücü kendi gibi olana yeterdi onun
ancak benim ellerime düğüm sözleri

yağmur yağsa toprak kokmaz buralar
uzun kulelerden inen aç yırtıcılar var
seni nasıl tutsun dibace yaşlı bir adam
sende kol gezen bir şehir var

leyla adını kimlere yitirdi
çağırsam bir zamanlar
sesime gelirdi
artık sesim düğüm dibace

duvarlar ardına kalmışım eyvah
penceresiz hücresinde kafatasımın
yine bir vebali öyle taşırım
sergilere düşmüş tenin eyvah

inanmazsan bana
sofralara oturduğunda etrafına bak dibace
aşı paylaştığın kişilerde kendini göreceksin
çık kuyudan dibace, başka zamanlardanız
elim yetişmiyor, çık, öldüreceksin.

sana son kez yazıyorum dibace
şehirden çık
bildiğin gibi değil buralar
şehri bana bırak ben taşırım o yükü
yıllar var ki kendi içimde dolanırım
sonu gelmez bir öykü
sandığın gibi değil buralar

bir sabah uyanıp da aynada
görünce kendi yüzünü
eline bir kalem alıp
uzanınca gözlerini
birden şehir alacak seni
sana son kez söylüyorum dibace
şehirden çık, öldüreceksin kendini

sandığın gibi değil duvarlar

05 Ekim 2013 69 şiiri var.
Yorumlar (5)
  • 11 yıl önce

    Şehirler kendine benzetir insanı gün aydınsız sabahlar, gülmeyi unutmuş yüzler karanlık sokaklar, beton duvarlar örülür gün geçtikçe içine duvarlar yükseldikçe soğur içinde yüreğin.. sevmeyi unutur öylesine yaşarsın ve birileri özler seni çok uzaklarda özlersin

    Son kez olmasın Mete bey... Dibace mektuplarınla ısıtacak şehirli yüreğini...

    saygıyla

  • 11 yıl önce

    Sustum Mete bunca duygunun içinde. 🤐 Harikaydı. Tebriklerimle👑

  • 11 yıl önce

    Vuuu süperdi bu👍

  • 11 yıl önce

    Sayende abi teşekkür ederim :)

  • 11 yıl önce

    Şairin şiiri şairle birlikte büyür mü?

    Diye bir forum konusu açılsa banko EVET derdim ve Sevgili Mete'yi örneklerdim😡 Çok değişti ve çok geliştirdi Mete kendini.

    Artık gerçekten çok iyi şiirler yazıyor ve ben bundan çok mutlu oluyorum.

    Edebiyat için gerekli her türlü donanıma sahip biri Mete.

    Yolun hep açık olsun.

    Kutlarım...