Didinmek

günün yorgunluğu çıkıyor karşıma
bir gölgenin tuttuğu saatte
hatıraların acısı düşüyor
avuçluyorum başımı
yalnızlığımı çağırıyorum
en yakınımı kaybetmiş gibiyim
ışıklar sönüyor
çıkmaz sokaklar
yıkık kentler
kapanan umutlar
hiç tanımadığım insanlar
uçurumlara düşüyorum
kalbim duruyor
öldüğümü görüyorum
kalbinden kaçıyorum
akşam olmuş
kaldığım yerden koşuyorum
sokak lambaları
kaldırımlar tutuyor
kendime geliyorum
hiç ummadığım bir saat
bir kedinin çakır gözleri
şehrin caddeleri kalabalık
gözlerime gelen hayalin
durduruyor beni
böyle bir temmuz akşamı
yalnızlık acı veriyor
günlerce değiştim
günlerce bekledim
başka biri oldum
hayata başka bakıyor
gözlerini gören
gözlerim...

mustafa kaya
2016