Diğer Ana

Açar kucağını insanoğluna,
Herkes sığar toprağına,
Kimileri yemiş verir, sevindirir!
Kiminin gölgesi bin malikâneye bedeldir!

Asidir doğa, asidir ama şereflisinden!
Eğer kızdırmazsa insan onu, zararı yoktur.
Ama insan bu hiç durur mu?
Ya ağacını keser, ya hastalık saçar.
Y a da kimyasalları, toprağına katar.
Doğa ana sabırlıdır, bekler, uyarır!
Öyle hemen kızdı mı yeri göğü oynatmaz!
İnsanlara şans verir,
Baharında ayrı bir tat diye, örtüsünü aldan yeşile katar
İnsan yine anlamazsa, salar envai çeşit kokularını,
Gülünden, akasyasından, kasımpatılardan,
Miski amberler yayar en güzelinden.
Ama nankör insan neyin kıymetini bildi ki,
Doğanın muhteşemliğini de anlamaz.
Sinirlenmeye başlar doğa!
Önce salar içine atılan pislikleri,
Telaşlandırmadan bir korku salar,
İnsanoğlu ürker zanneder!
Yanılır, bu sefer iyice hiddetlenir!
Kusar yıllarca içinde biriktirdiklerini!
Bazıları ateş olur kilometrelerce yakar! Kavurur!
Bazılarını çamur yapıp gökten saçar!
Kasırgalar koparır, ruhunun isyanıdır,
Hırsını alamazsa toprakları kaydırır!


Denizlerde fırtınalar koparır!
Denizler delirir, kıyılara karışır!
Geceler kısayken uzar, günler aydınlıkken kararır!
Artık yapacak bir şey kalmaz insanoğlu acizdir.
Kâinatın efendisi de doğanın yanındadır.