Dil Yarası Derin Olur Çare Bulunmaz

uzak bir kentin yalnızlığında haykırışlar yankılanmıştı
yüreğin endamlı sularına

bu sayfanın varoluşun yamaç doruğunda
sesi yüreğime akmıştı
sessizliğine kapı aralanmış bir sevda sesi
ve
ne yağan gözyaşı nede damlası
dökülürdü toprağa..

ne aynalarda endamın hüznü kesilir
seher yellerin soğuk kasım sabahlarına
iklimi bozkır olan kör ayazlarına
soğuk esen rüzgar gibi geçmişti
damar soluklarımdan

geçti dedimse de..
yeminli sözün izleri
dilin söz dağırcığın sıklığı
yüreğe yansıyan gün batımı sözler
maviye boğulmuştu

bir zaman eveline uzayan
bir asır zonkluğun pecburde perdedelerine

seni bulmuşken yalnızlığım çoğaldı
seni her tarafta ararken
gönlüm paramparça savruldu
yar deyip düşman bildiğim

sana benzesem intiharlı bir sevda görüntüsü
bir gerçeklik miydi
bilmiyordum
mavi kuşu
sarı kanarya uçuşunu..

beklemekte yürürlükteyken
kentin sokaklarına iz bırakır iken
ne yürek bekçisi
nede gönül sultana kalp sısızı k/alırdı

evet kendi düşen ağlamaz
sonu bir dersti yaşamdan k/alan
mahsumiyet içimizde yok olan
aslında d/eğildi

bazen kendimize yok biçilen
sonrası pişmanlık iç çekişlerdi
ne kadar emek
bir o kadar yemek misali
sessiz yokoluşların acıları sardı

bir gerçek var
mahsumiyetin vebali değilken
ben onsuzluk yaşarken
havanın sessizliğine s/ayardın

sen varken
yoksa yaşam güzeli bileyendi
sevdaya dair...
değmeze değer vermeyi uslandıran
değerli kılan yoldaş olmak !

ömrümün ölümüde olsa
ne pahasına
direncinle sev
sevebileceğin kadar..!

*dil yarası derin olur çare bulunmaz..
yemin gibi s/öze

23 Ekim*11*Karataş